14. 4il aradan sonra bitirdiyim dəhşət bir şey. hekayəsi, təsviri, obrazların xarakterlərinin işlənməsi, fəlsəfəsi bütün incəlikləriylə möhtəşəm idi. ilk animem olduğundan başqa anime izləyib xoşlama şansımı da əlimdən aldı, amma dəyər. ən çox diqqətimi cəlb edən, adətən serial izlədikdə əsas rollar nə qədər inanılmaz şeylər yaşasa da düşünürsən "əh, bunu öldürməzlər", "indi ölməz.. baş roldu" amma aotun ssenarisi qan üstündə yazılmışdı, yəni bir müddət sonra gözünün qarşısında böyüyüb dəyişən obrazların işkəncə çəkərək ölməsinə nə qədər yansan da təəcüblənə bilmirsən. elə bir manyak psixologiyaya salır izləyicini, düşündürür. xüsusilə 3 sezondan sonra kimin haqlı-səhv olduğunu seçmək olmur, eren demiş yazar izləyiciyə "azadlıq" verir, epmatiya hisslərini oyadır.

4 sezonluq serialda o qədər az romantik deyə biləcəyim səhnə var ki, uşaqlara acıyırsan. o qədər vur, dağıt, savaş bircə bölüm də sevişəydi bu cavanlar. heç olmasa, isayame, mikasayla erene bir əl ataydın. yenə də gözəl bir final idi
bəzi suallar aydınlansa idi daha da gözəl olardı.